Są niesamowite, na samą myśl o nich śmieją nam się oczy. Są wszędzie. Myślimy o nich w autobusie, w szkole, na lekcji polskiego, w piaskownicy, na łące. Pojawiają się o różnych porach… wieczorem, w południe, wczesnym rankiem, kiedy trzeba wstać do szkoły i w nocy. Kiedy świeci słońce i gdy pada deszcz.

Marzenia… To przez nie budzimy się do życia. Jak kwiaty na wiosnę, jak przebiśnieg, który wychyla swoją główkę z ziemi. Przez nie jesteśmy szczęśliwsi i uśmiechnięci… jak stokrotka - beztroska, malutka siedzi w trawie i podnosi swoją twarzyczkę wysoko w górę, do nieba.

 

Moim marzeniem od zawsze było, aby mieć z tyłu, na swoim podwórku, chiński ogród. Pełno kwiatów, mały wodospad, na środku hamak, a w nim ja. Leżę, huśtam się i myślę nad kolejnym marzeniem.

Bo marzenia się spełniają. Tylko trzeba w to wierzyć, być cierpliwym i upartym, walczyć o nie. Czasem wystarczy niewiele. Choćby tyle, żeby namalować je na kartce lub… koszulce.

Pamiętam, jak podczas wakacji nad morzem widziałam ludzi w koszulkach z różnymi napisami – czasem dziwnymi, śmiesznymi, a czasem nawet strasznymi i wulgarnymi.

„Jestem osiemnastolatkiem i niczego mi nie zabronicie!”

„Szukam żony. WOLNY!”

Czasem były to obrazki, symbole. Po co? Żeby wyrazić swoje emocje, żeby się pokazać, być oryginalnym, zamanifestować swoje poglądy, uczucia.

 

A czemu nie miałyby to być nasze marzenia?

Napis? Proszę bardzo:

Marzę, więc jestem!

Mam marzenia!

Marzenia się spełniają!

Jestem tym, o czym marzę!

Jestem, więc marzę!